Blog

گمشده به او خیره شده‌ بودم و زبانم بند آمده ‌بود. چطور من را پیدا کرده بود؟ واقعاً دنبال من آمده یا این یک دیدار تصادفی بود؟ شاید دنبال کلاس خودش می‌گشت. آری حتما؛ آن زمان هم که به جمع کودکانه ما زبان می‌آموخت، در همان دانشگاه استاد بود. اما نه، کلاس‌های زبان که در بخش فیزیک تشکیل نمی‌شدند. آیا باید می‌گفتم که او را می‌شناسم؟ وای، اصلا چطور باید صدایش می‌زدم؟ فامیلیش چی بود؟ Read more…

گمشده «نمی‌توانم او را پیدا کنم! هرچه می‌جویم، نمی‌یابمش!» به عکسی که از آخرین بارهای حضورش در دوران کودکیم به‌جا مانده، نگاه می‌کنم؛ تولد هفت‌سالگیم در جمع کسانی که هر یک به نوعی نقشی در زندگیم آفریده‌اند. در میان این جمع، زمان حضور او در زندگیم، به مراتب از همه کوتاهتر بوده است. هوای اتاق هم مثل دلم گرفته است. در بالکن را باز می‌کنم. خنکای صبح به بیرون دعوتم می‌کند. چشمانم را می‌بندم و Read more…

گمشده هر گمشده‌ای میل به پیدا شدن دارد. چهارساله بودم که در یک روز بهاری در میان درختان معطر باغ ارم گم شدم. اگرچه این گم شدن به پنج دقیقه هم نکشید، اما ترس ناشی از آن تاثیر عمیقی را برجا گذاشت. ترسی که تا سال‌ها بعد، در هر بار جدایی از والدینم، باعث ایجاد اضطراب شدیدم می‌شد. انگار روحم همچنان گم بود. در چنین زمانی بود که میس شهره وارد زندگیم شد. استاد دانشگاهی Read more…

صدا کن مرا از این عکس صدای شادمانی می‌شنوم، صدای پچ‌پچ‌های شیطنت‌آمیز و قهقه‌های کودکانه، سرود نچندان هماهنگ «تولدت مبارکـ»، و خنده‌های بزرگترهایی که برای هر کودکی به نوعی ذوق میزنند. حتماً تو هم دیگران را در خواندن «تولدت مبارک» همراهی کرده بودی. سعی می‌کنم روی طنین صدایت تمرکز کنم. هرچه بیشتر تمرکز می‌کنم، صداها کمتر می‌شنوند. کم‌کم آن هیاهو، جایش را به سکوت می‌دهد، اما به صدای تو نمی‌رسم. خیالم مرا به حدود سه Read more…